Bezoek aan Brasilia en omgeving

Deze week had ik allemaal leuke dingen gepland met vriendinnen (pilates, sportschool, samen met iemand gitaarspelen), maar dat moest ik allemaal afzeggen. Want dinsdag kreeg ik te horen dat de volgende dag ik naar Brasilia zou gaan, de hoofdstad van Brazilië! Ik had er ongelooflijk veel zin!
De reis ernaartoe duurde ongeveer 7 uur. Gelukkig kon ik me in al die tijd prima vermaken met muziek luisteren, film kijken, slapen en natuurlijk genieten van het Braziliaanse landschap. Want echt, die is prachtig! Anders dan in Nederland, zijn hier allemaal heuvels, met (palm)bomen, vakantiehuisjes en boerderijen, watervalletjes, weilanden, meertjes en om de zoveel 100 km komt er ineens een stad tussen heuvels tevoorschijn. Zo ben ik bijvoorbeeld ook door de stad gereden waar Gustavo Lima woont, een zanger die zowel in Brazilië als in Nederland bekend is, en die naar mijn mening vreselijke muziek maakt. Maar dat weerhoud mij er als een echte exchange student natuurlijk niet van om te stoppen om foto's te maken.
Het reizen in Brazilië is trouwens ook een avontuur op zich. De wegen zijn hier lang en leeg. Zo af en toe kom je even vast te zitten achter een vrachtwagen, maar dat los je op door spookrijdend in te halen. Op volle snelheid. Heuvel op. Ik probeer er maar niet teveel op te letten, want elke keer moet ik weer mijn hartje vasthouden op dat we de inhaalmanoeuvre mogen overleven.

Uiteindelijk kwamen we heelhuids aan in Brasilia. Het eerste wat me opviel, was de nevel van uitlaatgas en wat al niet meer die boven de stad hing... De zon scheen dus ook niet heel erg, wat echter niet betekent dat het er koud was. Brasilia heeft ongeveer 2 miljoen inwoners, inclusief de kleinere steden die dichtbij de stad liggen. Een interessant detail: Brasilia is gemaakt in de vorm van een vliegtuig. En het is een hele georganiseerde stad. De regeringsgebouwen staan bij elkaar, de hotels staan bij elkaar, de woningen staan bij elkaar, etc.
Nadat we in het hotel geïnstalleerd waren, gingen we naar de dichtstbijzijnde shoppingmall om te eten en daarna gingen we slapen. De volgende dag zijn we eerst naar de Amerikaanse ambassade geweest voor mijn broer zijn visum, wat voor mij vooral heel lang wachten betekende. Maar daarna gingen we naar de dierentuin! Ik verwachte veel drukte, planten en bomen, wandelpaden, winkeltjes en restaurantjes en dieren, uiteraard. Het gaat hier alleen iets anders. Je mocht met de auto door het park rijden, omdat het nogal groot was. Alleen ongeveer 1/3 werd van het oppervlak werd gebruikt voor de hokken van de dieren, de rest was weg, water of gras. Bijna alle dieren sliepen en er waren maar heel weinig mensen. Maar het was wel gezellig hoor!
Daarna gingen we eten in een shoppingmall die aan een bekend en heel mooi meer in Brasilia ligt. Hierna gingen we terug naar het hotel om te slapen en uit te rusten, als echte Brazilianen.
Die avond heb ik tijdens het eten een goed gesprek gehad met mijn ouders. We hadden het over dat ik nu echt familie van hun ben, en ze houden van me alsof ik hun eigen dochter was. Dit hadden ze al vaker gezegd, maar nu 'voelde' ik het ook echt. Aan het eind van dit hele avontuur heb ik er 4 nieuwe families bij, die ik waarschijnlijk voor de rest van mijn leven blijf herinneren. En dit voelt heel erg goed! Vooral omdat je je familie natuurlijk wel mist. Ik ben echt heel erg gelukkig bij mijn eerste gastgezin! Ik had me geen betere eerste gastgezin kunnen wensen!

Vrijdag heb ik eigenlijk bijna de hele dag in de auto gespendeerd. Want na opnieuw een bezoek te hebben gebracht aan de Amerikaanse ambassade, bleek dat mijn broer andere formulieren nodig had. Als we op zouden schieten, konden we die ophalen in Goiânia, een stad die 2,5 uur rijden was vanaf Brasilia, om vervolgens weer terug te racen en hopelijk op tijd te zijn, zodat Matheus eindelijk zijn visum kon krijgen! Dat deden we dus, en ik heb opnieuw mogen genieten van het Braziliaanse landschap, vanuit de auto. In Goiânia hadden we even een korte plaspauze voor we weer terug zouden racen. De 150 meter die ik van de auto naar de shoppingmall moest lopen, waren de warmste 150 meter van mijn hele leven. het was 37 graden, geen zuchtje wind. Als echte Hollander ben ik dit natuurlijk niet gewend en het voelde voor mij alsof ik een hele zware muur van hitte voor me uit moest duwen. Ik wil bij deze graag even mijn dankbaarheid uitspreken voor de uitvinder van airconditioning.

Zaterdag zijn we weer teruggekomen in Patrocínio en die avond heb ik eindelijk, na 6 weken, weer een keer regen gezien! Het heeft hier namelijk nogal hard geregend en geonweerd, heerlijk!
Het gaat hier met mij dus heel goed! Ik vind het hartstikke geweldig dat ik dit allemaal mag zien en meemaken! En ik wil iedereen even bedanken voor het volgen van mijn blogs en het geven van de leuke reacties!