Alweer bijna een week voorbij...

Het is alweer bijna weekend, wat gaat de tijd toch snel! Ik heb dat waarschijnlijk al vaker gezegd, maar het blijft me toch verbazen. Ik zit hier al bijna 4 weken en ik heb al zoveel meegemaakt! Ook deze week heb ik weer van alles gedaan.
Zoals gewoonlijk had ik op maandag en dinsdag muziekles. En op mijn muziekschool is een vioolleraar die een jaar in Amsterdam heeft gewoond, dus daar kan ik het wel goed mee vinden! Deze leraar doet mee aan een project waar ze kinderen uit arme gezinnen muziekles geven en maandag stelde hij aan mij voor om woensdag mee te gaan. Dat leek mij natuurlijk hartstikke leuk! Dus woensdag ben ik met hem, nog een leraar en een jongen die in Londen woont en ook viool speelt, naar dat project gegaan. Het project is een school in de arme wijken van de stad waar ze o.a. les geven in muziek, engels, spaans en informatica. Ook heeft de school een project met een boerderij, waardoor gezinnen daar gratis verse maïs, aardappelen, pepers en andere groenten kunnen halen. Naast dat het een school is waar de kinderen iets kunnen leren, is het ook een manier om ze van de straat te houden. Zo proberen ze problemen zoals bijvoorbeeld geweld te voorkomen.
De leraren die meegingen hadden me er al voor gewaarschuwd dat de mensen het daar heel bijzonder zouden vinden dat ze mij zouden ontmoeten. En dat heb ik geweten! Er werd naar me gekeken alsof ik van Mars kwam en iedereen wilde me heel graag ontmoeten, met me op de foto of met me praten. Maar als ze dan die kans kregen, waren ze toch wel erg verlegen, ik ben tenslotte een blond meisje uit een ander land die een andere taal spreekt... De vioolleraar zei toen ik weg ging ook: 'Heel erg bedankt dat je bent gekomen. Je hebt geen idee wat het voor hen betekent! Als ze nu thuis komen, kunnen ze aan hun ouders vertellen dat ze iemand uit een ander land hebben gezien en voor hun is dat heel bijzonder! Nogmaals heel erg bedankt dat je bent gekomen!'
Ik vind dat zo'n raar idee! Natuurlijk ben ik ontzettend blij dat ik mensen blij heb gemaakt, en dat alleen al door mijn gezicht te laten zien, maar het voelt toch een beetje apart... Ergens vind ik dat toch wel heel mooi, dat iemand van iets wat voor ons toch vrij normaal is, zo blij kan worden. Ik ben helemaal weg van het project en de mensen daar! Ik heb er dan een hele leuke middag gehad en kom zeker een keer terug!

Woensdag en donderdag heb ik ook mijn eerste echte Portugese lessen gehad, waar ik daadwerkelijk iets heb geleerd! Ik ken nu de kleuren, nummers, maanden, dagen van de week, tijden en dagelijkse activiteiten in het Portugees. Ik voelde me soms net een klein kind dat haar eerste woordjes leert, maar toch ben ik best trots op mezelf! Ook begin ik steeds meer van gesprekken tussen mensen te herkennen en communiceren met mijn ouders, zonder hulp van mijn broer, gaat ook steeds beter!

Gisteravond was het feest van mijn moeder haar 40ste verjaardag, gevierd in een soort Braziliaanse versie van de Posthoorn. Het was vooral een feest voor volwassenen, dus ik was erg blij dat de Mexicaanse uitwisselingsstudenten en mijn broer en een vriend er ook waren. Toen eindelijk het moment kwam dat ze de taart gingen aansnijden, hield mijn moeder een speech waar ik weinig van begreep. Ik schrok dus ook wel enigszins toen ze ineens in huilen uitbarstte. Het was dus blijkbaar een nogal emotionele speech... Ook heeft mijn vader een speech voor mij gehouden, echt onwijs lief! Over wie ik ben, waar ik vandaag kom, wat ik hier doe en over dat ik echt een deel van de familie ben geworden en dat ik als zijn eigen dochter voor hem ben en dat ik ontzettend welkom ben hier in Brazilië! Dat was toch wel het moment dat ik besefte dat het echt waar was wat de rebounds ons hadden verteld: je krijgt er allemaal nieuwe families bij!
Daarna heeft mijn vader een lovesong voor mijn moeder gezongen, echt ontzettend schattig! Het was toen ondertussen al 12 uur geweest, dus mijn broer heeft geregeld dat wij tweeën al vast naar huis konden en dat we vandaag niet naar school hoefden. Wat dus betekent dat ik nog steeds niet op vrijdag naar school ben geweest...

Oh en voor de mensen die zich afvragen wat er met mijn basketbal avontuur is gebeurt: dat feest gaat niet meer door omdat er gedoe was met de trainer en het betalen. Ik heb dus een aantal mensen opgetrommeld om met mij te gaan wandelen/hardlopen/naar de gym te gaan, want mijn buikje begint toch echt een beetje te groeien...

Dit weekend staat er een tripje naar Uberlândia op de planning. Dat kan ik zeker appreciëren, want ik wil wel een keer iets anders zien dan Patrocínio... Daar komt bij dat we daar hoogstwaarschijnlijk flink gaan shoppen, iets waar ik mentaal echt aan toe ben!